Irina Favero-Longo
Irina Favero-Longo (Paris, 1991) est une artiste pluridisciplinaire qui vit et travaille à Bruxelles. Le rapport que les corps entretiennent avec l’espace constitue son sujet de prédilection qu’elle questionne par la vidéo, la sculpture ou encore la performance. Comment le corps s’adapte-t-il à son environnement ? Comment l’absorbe-t-il ou y résiste-t-il ? À quel point le corps et son histoire est-il conditionné par l’architecture qu’il habite ou l’espace urbain qui l’entoure ? La porosité de la frontière entre l’espace public et l’espace privé intéresse également l’artiste qui interroge le comportement des corps « à l’intérieur et hors d’un cadre » qu’elle imagine.
Dans sa vidéo La Niche, Irina amène des volontaires à confronter leurs relations à l’architecture et à évacuer leurs automatismes pour recouvrer un rapport sensuel et sensible aux murs, aux espaces délimités… Par son dispositif-même, la niche, qui brouille les repères spatio-temporels et transgresse les barrières de distanciation sociales, invite à l’abandon des habitudes comportementales pour favoriser un dialogue sincère et désinhibé. Irina réinvite l’intime, l’émotionnel, le personnel dans l’architecture et les objets fonctionnels de l’habitat. En transformant ces objets – crochets et autres ustensiles négligés par l’œil - en céramiques délicates aux couleurs arbitraires et en les privant de leur fonctionnalité pour en faire des sculptures habitant l’espace d’exposition, Irina réintroduit, par l’absurde et l’humour, de la poésie dans le trivial du quotidien. Une façon pour l’artiste de ne prendre rien pour acquis et d’alimenter une perpétuelle redécouverte des choses de ce monde.
Irina Favero-Longo (Paris, 1991) is a multidisciplinary artist who lives and works in Brussels. Her favourite subject is the relationship that bodies have with space, which she explores through video, sculpture and performance. How does the body adapt to its environment? How does it absorb or resist it? To what extent is the body and its history conditioned by the architecture it inhabits, or the urban space that surrounds it? She pushes the boundaries between public and private, questioning the behaviour of bodies "inside and outside a frame".
In her video La Niche, Irina invites volonteers to confront their relationship with architecture by abandoning their subconscious to explore the sensual and sensitive, within walls and defined spaces. By its very nature, La Niche allows for the abandonment of behavioural habits. It is sincere and uninhibited, blurring both space and time, violating social distancing barriers. In the architecture and functional objects of the home, Irina reinvents the intimate, the emotional and the personal. Commonly overlooked hooks and household utensils are transformed into delicate, subjectively coloured ceramics. No longer functional, they are sculptures in an exhibition, and so Irina, through humour and absurdity, brings poetry into the mundane. Thus, the artist takes nothing for granted and perpetually rediscovers the things of this world.
Irina Favero-Longo (Parijs, 1991) is een multidisciplinaire kunstenares die in Brussel woont en werkt. Haar geliefkoosde onderwerp is de relatie van lichamen tot de ruimte, die zij bevraagt door middel van video’s, sculpturen en performances. Hoe past het lichaam zich aan zijn omgeving aan? Hoe absorbeert het die of verzet het er zich tegen? In hoeverre is het lichaam en zijn geschiedenis geconditioneerd door de architectuur die het bewoont, of door de stedelijke ruimte die het omringt? Ook de broze grens tussen publieke en private ruimte interesseert de kunstenares. Zo onderzoekt ze het gedrag van lichamen “binnen en buiten een kader” dat zij bedenkt.
In haar video La Niche nodigt Irina vrijwilligers uit om hun relatie met architectuur onder ogen te zien en hun automatismen te doorbreken, om zo opnieuw een sensuele en gevoelige relatie met muren en afgebakende ruimtes aan te knopen... De nis, die de ruimtelijk-temporele referentiepunten doet vervagen en de barrières van de sociale afstand overschrijdt, nodigt door zijn opzet uit tot het opgeven van gangbare gedragingen ter bevordering van een oprechte en onbevangen dialoog. Irina nodigt het intieme, het emotionele, het persoonlijke opnieuw uit in de architectuur en in de functionele objecten van onze leefomgeving. Door deze voorwerpen – haken en andere door het oog verwaarloosde gebruiksvoorwerpen – om te vormen tot fijnzinnige keramiek met subjectieve kleuren, en door ze van hun functionaliteit te ontdoen om er sculpturen van te maken die de tentoonstellingsruimte bewonen, herintroduceert Irina met absurditeit en humor poëzie in de trivialiteit van het dagelijks leven. Voor de kunstenares is het een manier om niets als verworven te beschouwen en voortdurend voeding te geven aan een herontdekking van de dingen van deze wereld.