Mégane Likin (Huy, 1994) est une artiste multidisciplinaire qui pratique le dessin, la peinture, la vidéo et la photographie. C’est néanmoins invariablement le paysage qui l’inspire, vide de toute présence humaine, dont elle tire autant de poésie que de douceur. Pour l’artiste, l’histoire d’une famille ayant voyagé au Japon et aux États-Unis dans les années 1960, qu’elle décrypte à partir d’une boîte trouvée au marché aux puces, est prétexte à l’entreprise d’un voyage personnel et imaginaire qui prend la forme de paysages évanescents.
Car le support de prédilection de la plasticienne est le papier calque, qui lui permet de jouer des effets de transparence et de superposition d’images pour créer un univers dont on devine les contours. Ses peintures sont évocatrices d’un monde dont elle reste maître, un ailleurs fantasmé dont elle ne dévoile que l’essence. Davantage que par la représentation, elle envisage la réalité par le prisme du souvenir, de la mémoire, de l’émotion. Des souvenirs en mouvement, qu’elle s’approprie à travers l’histoire d’une famille qu’elle ne connaît que par fragments, souvent attrapés au vol à travers la fenêtre d’un train. Des images éphémères devenues siennes et qu’elle fixe sur de petits formats qui, de concert, constituent une expérience tant visuelle que métaphysique.
Mégane Likin (Huy, 1994) is a multidisciplinary artist who practices drawing, painting, video and photography. Soft, poetic landscapes are her inspiration, devoid of human presence. Her evanescent landscapes depicting a personal, imaginary journey of a 1960s family travelling from Japan to the US, arose from a box found at a flea market.
She uses tracing paper to explore its transparent effect and the superimposition of imagery, creating a world of subtle contours. Her paintings are evocative of a world where she remains master, a fantasized elsewhere, where only its essence is revealed. Memory and emotion are central, rather than representation. Her fragmented notions of a family glimpsed through a train window are memories in motion. These ephemeral images she has made her own, these tiny preoccupations, are representative of both a visual and metaphysical experience.
Mégane Likin (Huy, 1994) is een multidisciplinaire kunstenares die tekent en schildert, video’s en foto’s maakt. Toch is het steevast het landschap dat haar inspireert, verstoken van elke menselijke aanwezigheid. Daaruit put zij evenveel poëzie als zachtheid. Het verhaal van een familie die in de jaren zestig naar Japan en de Verenigde Staten reisde en dat de kunstenares reconstrueert met materiaal uit een doos die ze op een rommelmarkt vond, is voor haar de aanleiding om een persoonlijke en denkbeeldige reis te ondernemen die de vorm aanneemt van vervagende landschappen.
Het favoriete medium van de kunstenares is immers calqueerpapier, dat haar in staat stelt om te spelen met de effecten van de transparantie en de opeenstapeling van beelden om aldus een universum te creëren waarvan de contouren zich laten raden. Haar schilderijen roepen een wereld op waarvan zij meester blijft, een gefantaseerd elders waarvan zij slechts de essentie onthult. Meer dan door representatie bekijkt zij de werkelijkheid door het prisma van het geheugen, de herinnering en de emotie. Herinneringen in beweging, die zij zich toe-eigent via het verhaal van een familie dat ze louter kent op basis van fragmenten, vaak opgevangen door het raam van een voorbijrazende trein. Vluchtige beelden die de hare zijn geworden en werden vastgelegd op kleine formaten die samen een visuele én metafysische ervaring vormen.