Adèle Pion
Adèle Pion (Tournai, 1989) est à la fois artiste plasticienne et danseuse. Avec son travail plastique, elle tente de redonner une plus grande place à la nature dans un monde qui ne l’apprécie pas à sa juste valeur et lui manque de respect. Son travail délicat créé à partir de matériaux naturels renvoie à la fragilité de la nature et de l’être humain qui en dépend. Lorsqu’elle effectue sa résidence au Carrefour des Arts, Adèle récolte des feuilles mortes qu’elle encadre à la manière de talismans, dans des écrins qui les préserve de leur destruction. Elle redonne ainsi de l’importance à ce qui passe inaperçu, lui procurant la valeur d’objet artistique pérenne.
Rassemblées sous le titre d’Itin.errance, les œuvres récentes d’Adèle révèlent l’empreinte des traces que forment les insectes xylophages dans les écorces de bois, qu’elle envisage comme un textile vivant. Les réseaux qu’ils creusent sont pour l’artiste « des formes narratives mystérieuses ; la carte d’un voyage imaginaire ; des parcours de vie tracés avec des choix, des imprévus et des impasses ». Adèle considère les insectes comme ses partenaires artistiques avec lesquels elle réalise des œuvres aux allures abstraites, énigmatiques, souvenirs d’une vie animale, vestiges du passage du temps… Sans oublier que ces traces sont le résultat de mécanismes de survie pour ces petits animaux immémorés. « Ces prises d’empreintes sont une manière d’embaumer ce qui a vécu et va disparaître pour laisser une trace de ce qui est fragile, éphémère et fugitif » ajoute l’artiste. Avec son travail en osmose avec la matière - Adèle allant jusqu’à créer le papier de ses œuvres - l’artiste revalorise la lenteur et l’observation dans une société productiviste à outrance et rappelle notre regard à de petites choses de la nature pourtant tellement essentielles.
Adèle Pion (Tournai, 1989) is both a visual artist and a dancer. In her artwork, she tries to give nature a more prominent place in a world that is often unappreciative of its true value and disrespectful of it. Her delicate work, created from natural materials, reflects the fragility of nature and the human beings who depend on it. During her residency at the Carrefour des Arts, Adèle collected fallen leaves and framed them in display boxes, saving them from destruction, affording significance to the otherwise unnoticed and value as an everlasting artistic object.
Gathered under the title Itin.errance, Adèle's recent works reveal imprints and traces left by xylophagous insects in wood bark, which she views as a living material. For the artist, the networks they dig are "mysterious narrative forms; the map of an imaginary journey; life paths traced with choices, unforeseen events and dead ends". Adèle considers insects to be her artistic partners, with whom she creates works with an abstract, enigmatic appearance, memories of animal life, vestiges of the passage of time... Without forgetting that these traces are the result of survival mechanisms for these small forgotten creatures. "These footprints are a way of embalming what has lived and will disappear to leave a trace of what is fragile, ephemeral and fleeting," adds the artist. With her work in osmosis with the materials - Adèle even creates the paper for her work - the artist revalues slowness and observation in an overly productive society, reminding us of the small things in nature that are so essential.
Adèle Pion (Doornik, 1989) is zowel beeldend kunstenares als danseres. Met haar beeldend werk probeert ze de natuur een ruimere plaats toe te bedelen in een wereld die deze natuur niet naar waarde schat en te weinig respect betoont. Haar fijnzinnige werken, gemaakt van natuurlijke materialen, verwijzen naar de kwetsbaarheid van de natuur en van de mens die ervan afhankelijk is. Tijdens haar residentie in het Carrefour des Arts verzamelde Adèle dode bladeren en kaderde die in als talismannen, in schrijnen die ze voor vernietiging behoeden. Zo schenkt zij opnieuw belang aan wat onopgemerkt verdwijnt en verleent zij dit de waarde van een blijvend artistiek object.
De recente werken van Adèle, samengebracht onder de titel Itin.errance, tonen de afdruk van de sporen die xylofage insecten achterlaten in de schors van bomen, die zij beschouwt als levend textiel. Voor de kunstenares zijn de netwerken die ze graven “mysterieuze narratieve vormen, de kaart van een denkbeeldige reis, levenslopen getekend door keuzes, onvoorziene gebeurtenissen en impasses”. Adèle beschouwt insecten als haar artistieke partners, met wie zij werken creëert met een abstracte, raadselachtige uitstraling, herinneringen aan een dierlijk leven, overblijfselen van het verstrijken van de tijd... Daarbij verliest ze niet uit het oog dat deze sporen het resultaat zijn van de overlevingsmechanismen van deze oeroude diertjes. “Deze afdrukken zijn een manier om te balsemen wat geleefd heeft en zal verdwijnen, om een spoor achter te laten van wat fragiel, vluchtig en vergankelijk is”, voegt ze eraan toe. Met haar werk in osmose met het materiaal, waarbij Adèle zelfs het papier voor haar werken zelf creëert, herwaardeert de kunstenares de traagheid en de waarneming in een maatschappij die al te zeer op productie is gericht en vestigt ze onze blik opnieuw op kleine dingen in de natuur die toch zo essentieel zijn.