Alice Leens
Alice Leens (Mons, 1987) est une artiste textile à l’univers très personnel. Le fil, la corde, la sangle, sont les seuls éléments de son langage plastique dont elle revalorise les qualités esthétiques et symboliques intrinsèques. Alors qu’il compose nos vêtements, nos meubles, nos objets…, le fil disparait dans la masse pour se faire oublier. L’artiste redonne à cette matière première, qu’elle extrait de son contexte initial, une vie propre, une beauté brute, et en refait l’objet du regard. Chaque fil conserve ses propriétés en même temps qu’il donne naissance à des sculptures occupant l’espace d’exposition de façon atypique. Du sol au plafond, en passant par le mur, l’artiste crée des installations aux formes multiples, douces et poétiques par leurs couleurs discrètes et leur courbes sinueuses.
Dans ce monde technologique, Alice revient vers l’artisanat, et s’approprie des techniques tel que le tressage et le tissage pour créer des reliefs dont les tonalités chromatiques varient avec la position du spectateur. Par le renversement de cette technique, elle fait réémerger les caractéristiques du textile, sa composition, sa structure, son histoire… Avec ses colonnes de tissu, elle libère également le matériau de ses fonctionnalités. L’artiste interroge la frontière entre la matière et le moment où celle-ci devient surface, comme avec l’œuvre qu’elle réalise en 2016 au Carrefour des Arts. Pas tout à fait tableau puisqu’elle tend à se détacher du mur par une tension subtile, l’œuvre accueille également un fil rebelle qui refuse d’intégrer la surface plane. Donnant au spectateur l’occasion d’une nouvelle rencontre avec le fil, Alice revient à la source de la matière et lui attribue un nouveau statut, celui d’œuvre d’art.
Alice Leens (Mons, 1987) is a very distinctive textile artist. Thread, rope and straps are the key elements of her visual language, reasserting the value of their intrinsic aesthetic and symbolic qualities. Although clothes, furniture and objects are all composed by it, the thread disappears amidst the mass, to be forgotten. Alice strips back down to this raw material, extracting it from its original context, giving it a life of its own, a raw beauty and the object of our gaze. Maintaining its properties, threads emerge as atypical sculptures in the exhibition space. From floor to ceiling and across walls, the artist creates multiple form installations, soft and poetic in muted colours and sinuous curves.
In today’s technological world, Alice returns to craftsmanship and uses techniques such as braiding and weaving to create a kaleidoscope of reliefs. Reversing such techniques reveals the characteristics, composition, structure and origin of the textile. She frees rolls of fabric from its function, questioning the point at which threads become cloth, as seen in her 2016 work at the Carrefour des Arts. Refusing to integrate into the flat surface, the threads rebel, detached from the wall by a subtle tension, not quite a painting. Viewers encounter threads anew, Alice reveals the fabric’s origin, giving it new status as a work of art.
Alice Leens (Bergen, 1987) is een textielkunstenares met een zeer persoonlijk universum. Draad, touw en singel zijn de enige elementen van haar beeldtaal, waarvan zij de intrinsieke esthetische en symbolische kwaliteiten herwaardeert. Hoewel hij onze kleren, meubels en voorwerpen vormgeeft, gaat de draad op in de massa om zichzelf te doen vergeten. De kunstenares geeft dit ruwe materiaal, dat zij aan zijn oorspronkelijke context onttrekt, opnieuw een eigen leven, een ruwe schoonheid, en maakt het tot voorwerp van onze blik. Elke draad behoudt zijn eigen kenmerken maar leidt tegelijkertijd tot de totstandkoming van sculpturen die de tentoonstellingsruimte op een atypische manier inpalmen. Van de vloer tot het plafond via de muur creëert de kunstenares veelvormige installaties, zacht en poëtisch door hun discrete kleuren en kronkelende lijnen.
In deze technologische wereld keert Alice terug naar het ambachtelijke en eigent ze zich technieken toe als vlechten en weven om reliëfs te creëren waarvan de kleurtoetsen variëren met de positie van de toeschouwer. Door deze techniek om te keren, laat ze de kenmerken van het textiel weer opduiken, zijn samenstelling, structuur, geschiedenis... Met haar geweven zuilen bevrijdt ze het materiaal ook van zijn functionaliteiten. De kunstenares onderzoekt de grens tussen de materie en het moment waarop die oppervlak wordt, zoals bij het werk dat ze in 2016 in het Carrefour des Arts maakte: het is niet helemaal een schilderij, omdat het zich door een subtiele spanning neigt los te maken van de muur en ook een rebelse draad bevat die weigert op te gaan in het platte vlak. Door de toeschouwer opnieuw te laten kennismaken met de draad, koppelt Alice terug naar de bron van het materiaal en verleent ze dit een nieuwe status, die van kunstwerk.