Diego Wery
La peinture de Diego Wery (Bruxelles, 1993) traduit une vision du monde ambivalente, entre humour et drame, entre séduction et répulsion. L’artiste s’inspire, pour traiter de sujets de sociétés fondamentaux, d’images de la culture populaire, notamment cinématographique, autant que de l’histoire de l’art qu’il réinterprète avec son regard d’artiste contemporain. Il tourne ces images en dérision afin de questionner nos travers, nos profonds mal-être, nos souffrances… mais aussi les injustices et les inégalités auxquelles nous sommes confrontées. Les expressions, les émotions et les mouvements des corps sont exagérés, les compositions théâtralisées, le grotesque et l’absurde valorisés. Un langage expressionniste que Diego hérite du maniérisme italien. Désincarnés, subissant leur sort, les personnages ne sont plus qu’un moyen pour Diego de faire passer une idée bien qu’ils gardent, notamment à travers leur regard, une part d’humanité qui suscite l’empathie.
La couleur, éclatante, à laquelle l’artiste accorde beaucoup d’importance, est affranchie de la représentation et répond à une symbolique personnelle. Car le monde pictural de Diego oscille entre réel et imaginaire et révèle un espace mental au sein duquel il peut interroger ses peurs et exprimer sa colère. Le thème de la masculinité et de la virilité dans l’histoire de l’art et dans l’imagerie contemporaine, la place qu’elle occupe dans les questionnements identitaires des jeunes hommes, est l’une de ses préoccupations. Le machisme, les inégalités hommes-femmes, l’hypocrisie, inspirent également l’artiste, de même que la hiérarchie sociale ou encore l’écologie. Autant de thèmes de sociétés que Diego traite avec sincérité et humilité, avec l’espoir de bouleverser préjugés et conventions.
The paintings of Diego Wery (Brussels, 1993) reflect an ambivalent vision of the world, somewhere between humour and drama, between seduction and repulsion. In order to deal with fundamental social issues, the artist is inspired by images from popular culture, particularly cinema, as well as from art history, which he reinterprets with a contemporary artist's eye. He turns these images into a mockery, in order to question our shortcomings, our deep malaise and our sufferings, as well as the injustices and inequalities that confront us. Expressions, emotions and body movements are exaggerated, compositions are theatrical and the grotesque and the absurd are enhanced through an expressionist language that Diego inherits from Italian mannerisms. Disembodied, suffering their fate, the characters are merely a means for Diego to convey an idea, although they retain, notably through their eyes, a part of humanity that arouses empathy.
Bright colours, to which the artist attaches great importance, are freed from representation and respond to a personal symbolism. Diego's pictorial world oscillates between the real and the imaginary, revealing a conceptual space in which he can question his fears and express his anger. One of his concerns is the theme of masculinity and virility in art history and contemporary imagery, and the place it occupies in the questioning of young men's identities. Machismo, gender inequality and hypocrisy also inspire the artist, as well as social hierarchy and ecology. Diego considers such themes with sincerity and humility, alongside the hope of disrupting prejudice and convention.
De schilderijen van Diego Wery (Brussel, 1993) zijn een uiting van een ambivalente visie op de wereld, schipperend tussen humor en drama, tussen verleiding en afstoting. Om fundamentele maatschappelijke vraagstukken aan te kaarten laat de kunstenaar zich inspireren door beelden uit de populaire cultuur, met name de film, maar evenzeer uit de kunstgeschiedenis, die hij met zijn blik als hedendaags kunstenaar herinterpreteert. Hij trekt deze beelden in het belachelijke om onze tekortkomingen, ons diepgewortelde onbehagen, ons lijden... maar ook het onrecht en de ongelijkheid waarmee we geconfronteerd worden te onderzoeken. Uitdrukkingen, emoties en lichaamsbewegingen worden overdreven, composities getheatraliseerd, het groteske en absurde benadrukt. Het is een expressionistische taal die Diego erft van het Italiaanse maniërisme. De personages zijn onstoffelijk, ondergaan hun lot en zijn voor Diego slechts een middel om een idee over te brengen, hoewel ze, met name door hun blik, een stukje menselijkheid behouden dat empathie opwekt.
De felle kleur, waaraan de kunstenaar veel belang hecht, is bevrijd van de representatie en beantwoordt aan een persoonlijke symboliek. Want Diego's picturale wereld schommelt tussen het reële en het imaginaire en onthult een mentale ruimte waarin hij zijn angsten kan onderzoeken en zijn woede kan uiten. Het thema mannelijkheid en viriliteit in de kunstgeschiedenis en in de hedendaagse beeldvorming, en de plaats die het inneemt in de vraag naar de identiteit van jonge mannen, is een van zijn aandachtspunten. Ook machismo, genderongelijkheid en hypocrisie inspireren de kunstenaar, evenals sociale hiërarchie en ecologie. Evenzovele maatschappelijke thema's die Diego open en nederig behandelt, in de hoop vooroordelen en conventies te doorbreken.