Élise Peroi
Élise Peroi (Nantes, 1990) crée des installations textiles inspirées par la nature, qu’elle fait dialoguer avec l’espace. Elle a une prédilection pour le tissage, bien qu’elle explore d’autres techniques tel que le tuftage, dont elle revalorise la dimension ancestrale. Élargissant les définitions de ce médium, Elise envisage le textile dans son rapport au corps, à la parole, au temps, à la mémoire et à l’imaginaire. Elle accorde autant d’importance à la gestualité et au savoir-faire qu’aux résultats créatifs et inscrit sa pratique dans une démarche performative, collaborant avec des chorégraphes, dramaturges et musiciens.
Guidée par les écrits de Michel Foucault sur les hétérotopies, Elise considère le tapis comme un jardin miniature, mobile, chargé de symboles, à l’image d’un coin de nature façonnée par l’homme où il projette, depuis la nuit des temps, ses rêves, ses idéaux et ses désirs d’évasion. L’acte de tisser, ou de tufter, fait ainsi référence au travail du jardinier, du semeur ou de l’architecte.
Sur le thème de la forêt, Elise crée des sculptures textiles dont la verticalité évoque la germination et la naissance du végétal, ou plus largement, l’énergie vitale contenue dans la nature. Par ses nuances de matière, de vide et de plein, les œuvres de cette série accueillent d’infinis reflets lumineux et rendent compte de la richesse chromatique et sensorielle de la forêt. A travers la lenteur du tissage, Elise se rapproche du rythme de la nature avec laquelle elle entretient une relation de l’ordre du sacré. Au contact de ses créations, la contemplation remplace l’impatience, offrant aux spectateurs une porte d’entrée vers l’invisible.
Élise Peroi (Nantes, 1990) creates textile installations inspired by nature and a consideration of space. With a preference for weaving, she also explores and respects the ancient technique of tufting. Redefining the medium, Elise considers textiles in relation to the body, speech, time, memory and the imaginary. Her work is performance-based with an emphasis on movement and skill as she collaborates with choreographers, actors and musicians.
Guided by Michel Foucault’s concept of Heterotopia, Elise considers a rug like a fluid, miniature garden, filled with symbolism – a corner of nature shaped by man since the dawn of time, reflecting his dreams, ideals and desire to escape. Thus, the act of weaving and tufting alludes to the work of a gardener, a sower or an architect.
Taking the forest as a theme, Elise creates vertical textile sculptures evocative of not only the growth of plants but also the vitality of nature. The nuances of substance, emptiness and fullness in her work reflect nature’s colour and light, and the sensory richness of the forest. In her unrushed weaving, Elise is in touch with nature and views this as sacrosanct. Her creations are a doorway to the unseen where contemplation replaces impatience.
Élise Peroi (Nantes, 1990) maakt textielinstallaties geïnspireerd op de natuur, die zij laat dialogeren met de ruimte. Ze heeft een voorliefde voor weven, hoewel ze ook andere technieken verkent, zoals tuften, waarvan ze de voorouderlijke dimensie herwaardeert. Elise verruimt de definities van dit medium en benadert textiel in relatie tot het lichaam, de spraak, de tijd, het geheugen en de verbeelding. Ze hecht evenveel belang aan gestiek en knowhow als aan creatieve resultaten en plaatst haar praktijk in een performatief kader, waarbij ze samenwerkt met choreografen, dramaturgen en muzikanten.
Geleid door de teksten van Michel Foucault over heterotopieën, beschouwt Elise het tapijt als een miniatuurtuin, beweeglijk, vol symboliek, als een stukje door de mens vormgegeven natuur waarin hij sinds het begin der tijden zijn dromen, idealen en verlangens om te ontsnappen projecteert. De handeling van het weven, of het tuften, verwijst aldus naar het werk van de tuinman, de zaaier of de architect.
Op het thema van het bos creëert Elise textielsculpturen waarvan de verticaliteit het ontkiemen en de geboorte van de plantenwereld oproept, of meer in het algemeen, de vitale energie die in de natuur vervat is. Met hun nuances inzake materiaal, leegte en volheid verwelkomen de werken in deze reeks oneindige lichtreflecties en weerspiegelen ze de chromatische en zintuiglijke rijkdom van het bos. Door de traagheid van het weven benadert Elise het ritme van de natuur, waarmee zij een haast sacrale band heeft. Bij het zien van haar creaties maakt ongeduld plaats voor contemplatie en wordt de toeschouwer een toegangspoort naar het onzichtbare gegund.