Het werk van João Freitas (Coimbra, 1989) is een ode aan de materie, waarvan hij de vele effecten, oneffenheden, holtes, reliëfs en nuances valoriseert... Met een voorliefde voor papier eigent João zich talloze dragers toe, die hij afschraapt, verbrandt, scheurt, bekrast, inkerft, verkreukelt, schuurt... Door het materiaal een nieuwe huid te geven, brengt de kunstenaar er evenveel hulde aan als dat hij het mishandelt, met een taal die het midden houdt tussen woede en verfijning. Speurend naar elk onverwacht poëtisch spoor dat in zijn dagelijks leven opduikt, recupereert João ook papieren die door regen en ander ontij zijn beschadigd en door de tand des tijds zijn getekend. Het verstrijken van de tijd, de broosheid der dingen, de gewelddadigheid van de buitenwereld, het zijn allemaal thema's die de kunstenaar in filigraan oproept in zijn werken met doffe kleuren. In navolging van de afficheontwerpers van het Nieuw Realisme, verlengt João het bestaan van deze door de maatschappij afgedankte voorwerpen uit het dagelijks leven. En de kunstenaar geeft ook een tweede leven aan achtergelaten stoffen, kleding of zakdoeken, waaruit hij nieuwe vormen haalt die hun leesbaarheid tenietdoen.

João vraagt de aanhoudende blik van de toeschouwer om oneindige en subtiele variaties te ontdekken in zijn series op basis van Tetra Pack, dat hij brandt en wrijft tot hij een ondefinieerbaar materiaal creëert, half aards, half lunair, waarin het oog zich gemakkelijk verliest. Het industriële en op consumptie gerichte karakter van deze voorwerpen contrasteert plots met hun voortaan prachtige, nutteloze en eeuwige karakter. Door ze hun ruwe materiaalaspect terug te geven en ze hun functie te ontnemen, onthult João wat achter deze materialen schuilt die symbool staan voor vooruitgang en productiviteit. Terug een ziel geven aan deze materialen, dat is wat deze kunstenaar drijft.