Léa Mayer (Strasbourg, 1987) est une artiste pluridisciplinaire, dont les multiples sujets d’inspiration touchent invariablement à l’être humain. Elle s’intéresse en particulier à ses fonctions cognitives telles que la perception, la mémoire, le langage, l’imagination et la transmission. Léa explore ces phénomènes par le prisme de la poésie, de l’humour, et joue avec le spectateur dont elle aime perturber les repères. Ses œuvres font appel à la participation du spectateur, son regard, son interprétation et ses réactions faisant partie intégrante du résultat créatif. Influencé par des artistes tels que Marcel Broodthaers, Sol Lewitt, Sophie Calle ou encore John Baldessari, le travail de Léa s’inscrit dans le domaine de l’art conceptuel dont elle s’approprie la définition, mêlant savoir-faire et matérialisation d’idées mettant sans cesse nos certitudes en question.
Entamée en 2013, la série Collection particulière est pour l’artiste prétexte à la constitution d’une collection d’œuvres d’art au statut singulier, qui donnent un nouveau souffle à des œuvres existantes. Léa récupère, dans les collections de musées et galeries en Europe, des cartels d’œuvres dont la seule description (titre, dimensions, matériaux, commentaires…) lui dictent la réalisation d’œuvres indépendantes aux mêmes caractéristiques techniques. L’artiste détourne ainsi la fonction du cartel et s’en sert comme source d’inspiration qu’il reviendra au spectateur d’associer, ou non, à l’œuvre originale que Léa s’est pour sa part privée de rencontrer. « Il s’agit d’appliquer les cartels comme s’ils étaient les partitions d’une œuvre : utiliser la légende, le système de médiation comme point de départ et de fouille jusqu’à l’émergence d’une forme nouvelle » explique l’artiste. De la sorte, Léa questionne notre rapport à l’œuvre unique et à la notion d’auteur, à son accessibilité et sa valeur marchande aussi, autant qu’elle apporte à ces œuvres une relecture appartenant à un autre contexte de réalisation, libérée de toute catégorisation et d’une histoire de l’art unilatérale. Elle semble également souligner l’impossible neutralité du cartel informatif qui influence inévitablement la lecture d’une œuvre dans un musée.
Léa Mayer (Strasbourg, 1987) is a multidisciplinary artist whose range of subject matter invariably touches on human beings. She is particularly interested in cognitive functions such as perception, memory, language, imagination and transmission. Léa explores these phenomena through poetry and humour, and toys with the viewer to cause confusion. The viewer’s reaction and interpretation are an integral part of the creative product. Influenced by artists such as Marcel Broodthaers, Sol Lewitt, Sophie Calle and John Baldessari, Léa's work falls within the field of conceptual art, a relevant definition as she blends her expertise and the realisation of ideas in order to constantly challenge our convictions.
Her 2013 Collection particulière series, a pretext for a remarkable composition of art, resurrects existing artwork. Léa selected work from European museum and gallery collections, letting their description (title, dimensions, medium, comments) dictate the creation of further work with the same technical characteristics. Utilising the label for inspiration, she leaves it to the spectator to decide if there are any similarities with the original piece. "It is a question of applying the labels as if they were the scores of a work: to use the legend, the system of mediation as a starting point and of excavation until a new form emerges" explains the artist. Thus Léa challenges the relationship of original works and the notion of author, as well as accessibility and market value. Her work is a reinterpretation, contextual reconfiguration and declassification of works from a unilateral art history. It serves to underline the impossible neutrality of the received wisdom that inevitably influences the commentary of work in a museum.
Léa Mayer (Straatsburg, 1987) is een multidisciplinaire kunstenares van wie de uiteenlopende inspiratiebronnen steeds een link hebben met de mens. Zij is vooral geïnteresseerd in de menselijke cognitieve functies zoals perceptie, geheugen, taal, verbeelding en overdracht. Léa onderzoekt deze fenomenen met poëzie en humor als invalshoek en speelt met de toeschouwer, wiens ijkpunten ze graag verstoort. Haar werken vragen om de medewerking van die toeschouwer, waarbij diens blik, interpretatie en reacties integraal deel uitmaken van het creatieve resultaat. Haar werk is beïnvloed door kunstenaars als Marcel Broodthaers, Sol Lewitt, Sophie Calle en John Baldessari en behoort tot het domein van de conceptuele kunst, waarvan zij zich de definitie toe-eigent door knowhow en de materialisatie van ideeën met elkaar te vermengen om onze zekerheden voortdurend uit te dagen.
De reeks Collection particulière, gestart in 2013, is voor de kunstenares een voorwendsel om een verzameling kunstwerken met een bijzonder statuut samen te stellen, die bestaande werken een nieuwe adem geven. Léa recupereert uit de collecties van musea en galeries in Europa de labels van werken waarvan de beschrijving op zich (titel, afmetingen, materialen, commentaar...) de creatie van onafhankelijke werken met dezelfde technische kenmerken dicteert. Zo kaapt ze de functie van het label en gebruikt het als inspiratiebron die de toeschouwer al dan niet kan associëren met het oorspronkelijke werk dat Léa zichzelf heeft ontzegd om te bekijken. “Het opzet is om de labels te gebruiken alsof het de partituren van een muziekstuk zijn: de legende, het overbrengingssysteem als uitgangspunt nemen en vandaar beginnen graven tot er een nieuwe vorm ontstaat”, legt de kunstenares uit. Zo stelt Léa onze verhouding tot het unieke werk en de notie van auteurschap ter discussie, alsook de toegankelijkheid en de marktwaarde ervan, terwijl ze tegelijkertijd deze werken een herlezing geeft die tot een andere context van totstandkoming behoort, bevrijd van elke categorisering en van een eenzijdige kunstgeschiedenis. Ze lijkt ook de onmogelijke neutraliteit van het informatieve label te willen benadrukken, dat onvermijdelijk de lezing van een werk in een museum beïnvloedt.
